چطور می توانی هرجا که می روی مثل یک قهرمان بزرگ به نظر بیایی ؟

دوست من ترانه ای قدیمی هست که می گوید : « تا قدم گذاشتی در جمع ، فهمیدم داری با همه فرق /یه ولخرج به تمام معنا ، خوش قیافه ،  با شخصیت / راستشو بگو، ببینم . نمیخوای بدونی ، چی میگذره تو سر من ؟ »

ببین این مبحث به تو یاد نمی دهد که چطور در نظر دیگران آدم ولخرج کله گنده ای بیایی ؛ بلکه به تو نشان می دهد چطور در لحظه ای که چشم دیگران به تو می افتد در نظر آن ها آدم بسیار مهمی جلوه کنی .

وقتی که دکتر با آن چکش کوچولوی دردناک به زانو تو می زند ،پاهایت می پرد . به این می گویند :«عکس العمل زانو .» بدن تو یک واکنش غریزی دیگری  دارد . وقتی شوک بزرگی از خوشحالی به قلب تو وارد می شود ،احساس قهرمانی را پیدا می کنی که در مسابقه ی بزرگی اول شده است . در این حالت سرت به طور اتوماتیک بالا می ایستد و شانه هایت را عقب می اندازی . لبخندی روی لبانت شکل می گیرد و نگاهت را ملایم می کند .

این قیافه ای است که برنده ها همیشه دارند . آن ها با اطمینان می ایستند ، با اعتماد به نفس راه می روند و با غرور لبخند ملایمی می زنند . هیچ شکی در مورد این مسئله وجود ندارد : ژست خوب نشانه ی این است که تو زن یا مردی  هستی که همیشه عادت داری در اوج باشی .

مسلماً میلیون ها  مادر به پشت به بچه هایشان زده اند و گفته اند :« قوز نکن ! » و صد ها  میلیون معلم  به دانش آموز خود گفته اند که : «صاف بایست !» ولی ظاهراً هیچ کدام قلق کار را نمی دانسته اند . ما ملتی قوزی هستیم و به تکنیکی جدی تر از حرف معلم ها و ترغیب کننده تر از دست های والدینمان نیاز داریم تا مارا وادارد مثل یک آدم درست و حسابی بایستیم .

یک شغل هست  که ژست کامل ، توازن و تعادل کامل درآن فقط  یک چیز مطلوب نیست ، بلکه  مسئله  مرگ و زندگی است . یک حرکت  اشتباه ، یک قوز کردن اضافی ، یک نگاه پریشان …. برای یک آکروبات باز به معنای  آخر خط است .

ژست  تو بزرگترین  موفقیت سنج  توست .

ببین خودت رو یک آکروباز  معروف  دنیا تصور کن که قرار است روی سن برود و تماشاچی ها را مجذوب دقت و توازن بدنش  بکند .

قبا از اینکه از هر دری رد شوی ( چه در دفترت باشد ،چه مهمانی ، چه جلسه و چه حتی آشپزخانه ) تکه چرمی  را تصور کن  که با زنجیری  از سقف  آویزان شده است . همین طور که داری از در رد می شوی ، سرت را بالا بگیر و گازی به آن  تکه چرم  بزن و با ملچ وملوچ آن را بخور . این کار باعث می شود  که گونه هایت  به عقب  کشیده شود و تبدیل به لبخند شود و سرت را بالا نگه دارد . همین طور  که داری  در مقابل تماشاچی هایی  که نفسشان  به شماره افتاده است بالا می روی ، بدنت حالت کشیدگی  بی نقصی  پیدا می کند : سربالا ، شانه ها عقب ،سینه جلو وپاها چالاک . تو در مقابل  تعجب و تحسین  جمعیتی  که گردنشان  را می کشند تا تماشایت کنند ، مثل یک فرفره ی زیبا در بالاترین  نقطه ی  خیمه داری  به خودت  می چرخی . حالا واقعاً  شکل  یک آدم درست و حسابی  هستی !!!!

یک روز برای تست کردن  تکنیک  لقمه ی آویزان  تصمیم  گرفتم  تعداد دفعاتی  را که  از در می گذرم  بشمارم . شصت بار ! ( حتی  توی خانه .) خودت می توانی  حساب کنی :  دو بار برای خروج  ازخانه ، دو بار برای ورود به خانه ، شش بار  برای دستشویی ، هشت بار برای  آشپزخانه – دیگر بگذریم از انبوه درهای شرکتت . حسابت درست از آب در می آید ، مگر نه؟  وقتی چیزی  را شصت بار  در طول روز  در ذهنت تجسم کنی ، مطمئن باش  که تبدیل  به عادت  می شود .

عادت به داشتن یک ژست عالی  اولین  علامت  یک قهرمان بزرگ است .

حالا دیگر آماده ای   که وارد اتاق شوی و جمعیت  را مسحور  خود کنی یا معامله ی   مورد نظر خودت را تمام کنی . ( شاید هم فقط  بخواهی  مهم ترین  فرد توی آن اتاق به نظر بیایی.

تکنیک چهارم : از دندانت  آویزان شو

فرض کن از چارچوب  هر دری  که رد می شوی ، لقمه ای  آویزان است . گازی  به آن بزن و آن را محکم  بین دندان هایت  نگه دار ! وقتی که از دندان هایت آویزان  باشی ،  تک تک   ماهیچه هایت  کش  می آید و محکم  و سربلند  می ایستی .